Το Γιν Γιανγκ είναι ένα γνωστό κινεζικό σύμβολο. Μερικές φορές ονομάζεται και Τάι Τσι Του και προέρχεται από το Ι Τσινγκ, το μεγάλο Βιβλίο των Αλλαγών. Το Ι Τσινγκ είναι το μεγαλύτερο θεμέλιο της κινεζικής φιλοσοφίας και μέρος της ανάπτυξής του προέρχεται από την κατανόηση των αλλαγών στα φυσικά φαινόμενα του κόσμου μας.
τη σκιά του ήλιου από έναν πόλο 8-ποδιών, (κινεζική μέτρηση) οι αρχαίοι Κινέζοι
καθόρισαν τις τέσσερις κατευθύνσεις. Η κατεύθυνση του ανατέλλοντος Ήλιου είναι
η ανατολή. Η κατεύθυνση του δύοντος Ηλίου είναι η δύση. Η κατεύθυνση της μικρότερης
σκιάς είναι ο νότος και η κατεύθυνση της μεγαλύτερης σκιάς είναι ο Βορράς.
Τη νύχτα, η κατεύθυνση του αστεριού Polaris είναι ο Βορράς.
Παρατήρησαν, επίσης, τις εποχιακές αλλαγές. 'Οταν η Μ. Άρκτος δείχνει
την ανατολή, έχουμε άνοιξη. Όταν δείχνει το νότο, καλοκαίρι. Όταν η Μ. 'Αρκτος
δείχνει τη δύση έχουμε φθινόπωρο και όταν δείχνει το Βορρά, έχουμε χειμώνα.
Η ανοικτή χρωματικά περιοχή που δείχνει περισσότερο ηλιακό φως ονομάζεται Γιανγκ (Ήλιος).
Η σκοτεινή χρωματικά περιοχή με το λιγότερο φως του Ήλιου (μάλλον σεληνόφως)
ονομάζεται Γιν (Σελήνη).
Το Γιανγκ μοιάζει με τον άνδρα. Το Το Γιν μοιάζει με τη γυναίκα. Το Γιανγκ δεν αυξάνεται χωρίς το Γιν.
Το Γιν δεν μπορεί να γεννήσει χωρίς το Γιανγκ. Το Γιν γεννιέται (αρχίζει) στο Θερινό ηλιοστάσιο
και το Γιανγκ στο Χειμερινό ηλιοστάσιο. Επομένως ένας μικρός κύκλος Γιν σημειώνεται στη
θέση του Θερινού ηλιοστάσιου. Ένας άλλος μικρός κύκλος Γιανγκ σημειώνεται στη θέση
του Χειμερινού ηλιοστάσιου. Αυτοί οι δύο μικροί κύκλοι μοιάζουν
με δύο μάτια ψαριών.
Το σύμβολο Τάι Τσι Του αποτελείται από έναν κύκλο, οποίος διαιρείται καμπυλωτά σε δύο μέρη. Το ένα είναι λευκό και συμβολίζει την ενέργεια Γιάνγκ και το άλλο είναι μαύρο και αντιστοιχεί στην ενέργεια Γιν. Το Γιν και το Γιανγκ αντιπροσωπεύουν δύο διαφορετικούς τρόπους λειτουργίας του Τσι, της Πρωταρχικής Ουσίας στον κόσμο της μορφής, ή απεικονίζουν τους δύο τρόπους εκδήλωσης του Ταό, της Πρωταρχικής Πηγής, του Ενός, σύμφωνα με την κινεζική ορολογία. Δηλαδή, είναι οι εναλλακτικές μορφές της εκδηλωνόμενης δημιουργικής δύναμης. Πρόκειται για δύο ενέργειες πολικά αντίθετες, αλλά μη συγκρουόμενες. Η αντιθετική φαινομενικά λειτουργία τους είναι, στην ουσία, μια αρμονική συνεργασία. Εκφράζουν την ενεργητική και την παθητική όψη των πραγμάτων.
Η κινεζική παράδοση τα θέλει να ξεπηδούν από το Χουέν-Τουέν, κάποια αδιαφοροποίητη αρχή, αντίστοιχη με το αρχαίο ελληνικό Χάος ή με το καββαλιστικό Αΐν Σοφ. Αυτές οι δύο όψεις είναι τα δυο παιδιά του Χουέν-Τουέν, δύο δυναμικά παιδιά, μέσα από την ανταγωνιστική και συμπληρωματική δράση των οποίων αρχίζει η δημιουργία. Ως έννοιες δεν είναι δυνατόν να τις δούμε ξεχωριστά. Η μία περικλείει ένα σπέρμα της άλλης, όπως φαίνεται και από τους μικρούς κύκλους αντίθετου χρώματος που υπάρχουν στο σύμβολο. Αντιπροσωπεύουν τη φωτισμένη και τη σκοτεινή πλαγιά του Βουνού. Από το φως αναδύεται η σκιά και από τη σκιά αναδύεται το φως. Μέσα από αυτή την κινεζική μεταφορά αποδίδεται με τον καλύτερο τρόπο η σχετικότητα αυτών των δύο καταστάσεων, οι οποίες συντίθενται στο πανάρχαιο σύμβολο Τάι Τσι Του, ένα σχήμα εκπληκτικό στη σύλληψη και τη λιτότητά του. Με την αλληλουχία των ενεργειών του Γιν και του Γιανγκ σχηματίζεται το λειτουργικό τρίτο, το Ταό, που σημαίνει Δρόμος ή Λόγος.
Το Ταό δε διαχωρίζεται από το Γιν και το Γιανγκ. Ο Δρόμος είναι ταυτισμένος με τους οδοιπόρους του. Όσο δηλαδή απλώνεται ο Δρόμος, τόσο προχωρούν οι οδοιπόροι, ώσπου στο τέλος ενός κύκλου τα πάντα επιστρέφουν και απορροφούνται από τη μήτρα τους. Αυτή είναι και η έννοια της περιφέρειας που περικλείει το σύμβολο. Όπως μπορεί να παρατηρήσει κανείς στο σχήμα του, δεν υπάρχουν ευθείες γραμμές. Η ταοϊστική φιλοσοφική θεώρηση δέχεται τη δυναμική ισορροπία του Γιν και Γιανγκ μέσα από την κυκλική κίνηση. Στο εκδηλωμένο Σύμπαν τίποτε δεν κινείται σε ευθεία γραμμή. Τα πάντα ακολουθούν μια κυκλική τροχιά γύρω από το κέντρο του Σύμπαντος ή γύρω από την Πρωταρχική τους Αιτία.
Η ιδέα της κυκλικής κίνησης, παρόλο που διατυπώθηκε από τους περισσότερους αρχαίους φιλόσοφους σε διαφορετικά μήκη και πλάτη της γήινης σφαίρας, αποτελούσε παραδοξολογία για τους σύγχρονους διανοητές και επιστήμονες, που υπέταξαν την έννοια του χωρόχρονου στα αξιώματα της ευκλείδιας γεωμετρίας. Μόλις το 19ο αιώνα ο Γκέοργκ Ρίμαν ανέπτυξε μια μη ευκλείδειο γεωμετρία, που παρέμεινε στην περιοχή των θεωρητικών μαθηματικών μέχρι την εποχή του Αϊνστάιν. Ο Αϊνστάιν ήταν που απέδειξε τη σφαιρικότητα του Σύμπαντος και ταυτόχρονα άνοιξε μια πύλη στα αυστηρά καθορισμένα όρια του ορατού και αόρατου, αναπτύσσοντας τη Θεωρία της Σχετικότητας. Η ύλη δεν είναι πια εγκλωβισμένη μέσα στο χώρο, αλλά εξετάζεται ως μορφή ενέργειας μέσα σε ένα κυρτό χωρόχρονο. Εξαιτίας αυτής της κυρτότητας στο χώρο διακρίνουμε μια ανεξάντλητη ποικιλία καμπυλότητας και ο χρόνος ακολουθεί διαφορετικούς ρυθμούς σε ξεχωριστά σημεία του Σύμπαντος. Συνεπώς η μορφή, έτσι όπως τη γνωρίζουμε στην καθημερινή μας αντίληψη, δεν εκφράζει με κανένα τρόπο την πραγματικότητα της ύπαρξής μας. Και για να μεταφέρουμε τα λόγια του ίδιου του Αϊνστάιν: «Έτσι, είμαστε υποχρεωμένοι να δούμε την ύλη ως σύνθεση των περιοχών του χώρου, όπου το πεδίο εμφανίζεται με ιδιαίτερη ένταση. Σε αυτό το νέο είδος φυσικής δεν υπάρχει θέση για το πεδίο και για την ύλη. Η μόνη πραγματικότητα είναι το πεδίο».
Οι κινεζικοί χαρακτήρες του Ι Τσινγκ υπονοούν το βιβλίο των αλλαγών. Ο αρχικός κινεζικός χαρακτήρας είναι ένα σύμβολο που συνδυάζει τον ήλιο και το φεγγάρι. Είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς τη φιλοσοφία μιλώντας για τον ήλιο (Γιανγκ), το φεγγάρι (Γιν) και το Σύμπαν. Παρατηρώντας το Σύμπαν, οι αρχαίοι Κινέζοι διαπίστωσαν ότι αλλάζει καθημερινά. Επίσης, εκτός από τους καθημερινούς του κύκλους, αλλάζει και σύμφωνα με εποχιακούς ή ετήσιους κύκλους. Από αυτούς τους κύκλους δημιουργούνται οι αμετάβλητοι κανόνες. Εντούτοις, δεν είναι εύκολο να χρησιμοποιεί κανείς τη μέθοδο Ήλιος-Σελήνη για να ανακαλύψει τους αμετάβλητους κανόνες του Σύμπαντος και να τους εφαρμόσει για την ανθρωπότητα. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο άλλοι θεωρούν το Ι Τσινγκ εύκολο, ενώ άλλοι όχι.
Είπαμε προηγουμένως πως η μόνη πραγματικότητα είναι το πεδίο. Το πεδίο στην προκειμένη περίπτωση είναι ο ίδιος ο ουρανός.
Παρατηρώντας τον κύκλο του Ήλιου, οι αρχαίοι Κινέζοι χρησιμοποίησαν απλά μία ράβδο περίπου 8 πόδια μακριά, τοποθετημένη κάθετα στο έδαφος και κατέγραψαν θέσεις της σκιάς. Κατόπιν ανακάλυψαν ότι το μήκος ενός έτους είναι περίπου 365.25 ημέρες. Διαίρεσαν επιπλέον τον κύκλο του έτους σε 24 τμήματα, περιλαμβάνοντας την Εαρινή και τη Φθινοπωρινή Ισημερία, το Θερινό και Χειμερινό Ηλιοστάσιο, χρησιμοποιώντας τις θέσεις της ανατολής και της Μ. 'Αρκτου.
Χρησιμοποίησαν έξι ομόκεντρους κύκλους, σημείωσαν τα 24 σημεία, διαίρεσαν τους κύκλους σε 24 τομείς και κατέγραψαν το μήκος της σκιάς κάθε ημέρα. Η μικρότερη σκιά προκύπτει την ημέρα του Θερινού Ηλιοστάσιου. Η μακρύτερη σκιά προκύπτει την ημέρα του Χειμερινού Ηλιοστάσιου. Συνδέοντας καθημερινά τις γραμμές σχεδίασαν το παρακάτω διάγραμμα για την ηλιακή πορεία. Επίσης, φαίνεται καθαρά η εκλειπτική γωνία της Γης (23.26'19'') στο συγκεκριμένο διάγραμμα.
Γενικά, λοιπόν, το σύμβολο Γιν Γιανγκ είναι στην πραγματικότητα η κινεζική απεικόνιση ολόκληρου του ουράνιου φαινόμενου. Περιέχει τον κύκλο του Ήλιου, τις τέσσερις εποχές και τους 24 τομείς του Τσι, που είναι το θεμέλιο του Ι Τσινγκ και του κινεζικού ημερολόγιου.
Tο Μυστικό του Γιν-Γιανγκ
Η Εκλειπτική είναι
η φαινόμενη
πορεία του ήλιου
γύρω από τη γη.
Η τιμή της γωνίας της
Εκλειπτικής είναι περίπου
23.26'19'' κατά το έτος 2000
Παρατηρώντας τον κύκλο του Ήλιου, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και εμείς ένα ραβδί, να το στερεώσουμε κάθετα στο έδαφος και κάθε 15 μέρες να καταγράφουμε τα μήκη της σκιάς, για ένα έτος. Θα ανακαλύψουμε πως πράγματι η μικρότερη σκιά θα καταμετρηθεί την ημέρα του Θερινού Ηλιοστάσιου στην Κίνα. Η μακρύτερη σκιά αντίστοιχα στην ημέρα του Χειμερινού Ηλιοστάσιου για τον ίδιο τόπο. Η ημέρα του Χειμερινού Ηλιοστάσιου έχει τη λιγότερη ηλιοφάνεια απ' όλο το έτος. Μετά από το Χειμερινό Ηλιοστάσιο η ημέρα θα αρχίζει να κερδίζει όλο και περισσότερη ηλιοφάνεια καθημερινά, μέχρι το μέχρι το θερινό ηλιοστάσιο. Μπορούμε να πούμε ότι Γιανγκ αρχίζει αμέσως μετά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, ενώ το Γιν αμέσως μετά το Θερινό Ηλιοστάσιο στο βόρειο ημισφαίριο.
Αφού καταγράψουμε 24 γραμμές σκιών, κινούμε τις γραμμές στο διάγραμμα των έξι ομόκεντρων κύκλων με 24 τομείς που αρχίζουν από το Χειμερινό Ηλιοστάσιο προς το Θερινό Ηλιοστάσιο. Το μήκος κάθε γραμμής θα αφαιρέσει από τη μερίδα του μήκους της γραμμής της σκιάς στο Θερινό Ηλιοστάσιο, επειδή θέλουμε να δώσουμε στο Θερινό Ηλιοστάσιο το μέγιστο Γιανγκ.
Από το Χειμερινό προς το Θερινό Ηλιοστάσιο, οι γραμμές των σκιών χαράσσονται από το την περιφέρεια του κύκλου προς το κέντρο. Οι αρχαίοι Κινέζοι θεωρούσαν πως η ενέργεια του Τσι παίρνει διαφορετικές κατευθύνσεις αμέσως μετά το Χειμερινό και το Θερινό Ηλιοστάσιο. Έπειτα, μπορούμε να συνδέσουμε όλες τις γραμμές και να ξεθωριάσουμε τις γραμμές τις σκιάς (Γιν). Αυτό που θα προκύψει είναι το σύμβολο Γιν-Γιανγκ.
Το Κινεζικό Ημερολόγιο
Από το χειμερινό προς το θερινό ηλιοστάσιο,
οι γραμμές των σκιών χαράσσονται
από το την περιφέρεια του κύκλου προς το κέντρο.
Οι αρχαίοι Κινέζοι θεωρούσαν πως
η ενέργεια του Τσι παίρνει διαφορετικές κατευθύνσεις
αμέσως μετά το χειμερινό και το θερινό ηλιοστάσιο.
Έπειτα, μπορούμε να συνδέσουμε όλες τις γραμμές
και να ξεθωριάσουμε τις γραμμές τις σκιάς (Γιν).
Αυτό που θα προκύψει είναι το σύμβολο Γιν-Γιανγκ.
Το κινεζικό ημερολόγιο συνδυάζει το σεληνιακό και ηλιακό σύστημα. Οι περισσότεροι σκέπτονται ότι το Έτος και η Ημέρα καθορίζονται από το ηλιακό σύστημα ενώ ο Μήνας από το σεληνιακό σύστημα. Οι κινεζικοί ηλιακοί μήνες δε μοιάζουν με τους μήνες του σύγχρονου ημερολόγιου. Το κινεζικό ημερολόγιο διαιρεί το έτος σε 24 ηλιακά τμήματα, ανάλογα με τις θέσεις του Ήλιου στον τροπικό ζωδιακό. Είναι παρόμοιο με τη δυτική αστρολογία, καθώς κάθε τμήμα έχει το όνομά του, προς χρήση των αρχαίων αγροτών. Οι ηλιακοί μήνες διαιρούνται με τα γεωγραφικά μήκη του Ήλιου. Ο πρώτος μήνας, του τίγρη, για παράδειγμα, αρχίζει από το τμήμα «έναρξη της άνοιξης» ή όταν ο Ήλιος βρίσκεται στις 315 μοίρες του τροπικού ζωδιακού. Ο δεύτερος μήνας, μήνας του κουνελιού, αρχίζει από το τμήμα «έντομα» ή όταν βρίσκεται ο Ήλιος στις 345 μοίρες του τροπικού ζωδιακού. Το μέσο ενός ηλιακού μήνα καλείται κεντρικό σημείο. Για παράδειγμα, το τμήμα «βροχή νερό» και «εαρινή ισημερία» είναι κεντρικά σημεία.
Η ημέρα της Νέας Σελήνης είναι η πρώτη ημέρα ενός σεληνιακού μήνα. Το μήκος ενός σεληνιακού μήνα είναι το μήκος μεταξύ δύο νέων φεγγαριών. Το όνομα ενός σεληνιακού μήνα λαμβάνεται από το ηλιακό κεντρικό σημείο. Για παράδειγμα, αν ένας σεληνιακός μήνας περιέχει το «βροχή νερό» το κεντρικό σημείο είναι ο πρώτος μήνας του σεληνιακού ημερολογίου, γνωστός ως μήνας του τίγρη. Εάν κάποιος σεληνιακός μήνας δεν περιέχει ηλιακό κεντρικό σημείο, ορίζεται ως ελλειπτικός μήνας. Το όνομα του ελλειπτικού είναι εκείνο του προηγούμενου σεληνιακού μήνα.
Το βιβλίο και οι υπολογισμοί του κινεζικού μαντικού ημερολογίου ακολουθούν αυτούς τους τρεις κανόνες που κατάρτισαν πριν από 1.000 χρόνια οι αρχαίοι Κινέζοι, παρατηρώντας τον ουρανό. Με άλλα λόγια, δοκίμασαν να ανιχνεύσουν τις τάσεις του ανθρώπινου πεπρωμένου βάσει των ουράνιων κανόνων. Με αυτόν τον τρόπο είδαν με ποιον τρόπο αντανακλώνται τα ουράνια φαινόμενα στη φυσική ροή των πραγμάτων κι ανακάλυψαν μια μεγάλη αλήθεια. Ότι η φύση ακολουθεί τους ουράνιους κανόνες της δημιουργίας. Γνωρίζοντας το κοσμικό μυστικό του Γιν-Γιανγκ, οφείλουμε να αναρωτηθούμε: Ο άνθρωπος γνωρίζει τους ουράνιους κανόνες; Κι αν τους γνωρίζει, τους ακολουθεί; Η απάντηση δική σας!!!
K.K.