Το Μαλκούτ είναι η τελευταία σεφίρα του Δένδρου της Ζωής, με την οποία ολοκληρώνεται η μελέτη των τριγώνων αυτού του πανάρχαιου ιερόγλυφου.

Στην καββαλιστική παράδοση λέγεται πως το Μαλκούτ είναι το Βασίλειο, η σφαίρα της Μορφής, αλλά είναι και η σφαίρα της Γης, η Ψυχή της Γης, εκείνη η αραιή ψυχική όψη της ύλης, το υπεραισθητό που προκαλεί όλα τα φυσικά φαινόμενα.

Βρίσκεται στη βάση της Μεσαίας Στήλης της Ισορροπίας-Πραότητας πάνω στην ευθεία γραμμή καθόδου της δύναμης του Κέτερ, που μετουσιώνεται στο Ντάατ, την Αόρατη Σεφίρα και κατέρχεται μέσω του Τίφαρετ στα επίπεδα της μορφής. Αυτή είναι η Ατραπός της Συνείδησης, ενώ οι δύο Πλευρικές Στήλες είναι οι Ατραποί Λειτουργίας. Οι δύο Πλευρικές Στήλες, της Αυστηρότητας και του Ελέους, συγκλίνουν και αυτές στο Μαλκούτ, συνεπώς τα πάντα καταλήγουν στο Μαλκούτ.

Είναι η μοναδική σφαίρα που δεν συμμετέχει σε κανένα από τα τρία λειτουργικά τρίγωνα, αντιπροσωπεύει όμως το τελικό αποτέλεσμα όλων των δραστηριοτήτων του Δέντρου. Το Μαλκούτ είναι εξαρτώμενο από αυτές τις τριάδες, σχετίζεται με το στοιχείο της Γης και είναι η σύνθεση ή το όχημα όλων των άλλων στοιχείων και πλανητών. Είναι ο φυσικός κόσμος, και αντιπροσωπεύει στον άνθρωπο το φυσικό σώμα και τον εγκέφαλο, το ναό του Αγίου Πνεύματος.

Η Σεφίρα του Μαλκούτ στέκει μόνη της, πολύχρωμη, καθώς δέχεται τις επιδράσεις ή εκπορεύσεις όλων των άλλων Σεφιρόθ. Χωρίζεται σε τέσσερα τέταρτα τα οποία αποδίδονται στα Τέσσερα Στοιχεία, της Γης, του Νερού, της Φωτιάς και του Αέρα. Είναι ο κόσμος των Τεσσάρων Στοιχείων, η ύλη στην ολότητά της και το σύνολο των μορφών που αντιλαμβανόμαστε με τις πέντε αισθήσεις μας. Γι’ αυτό και το Κοσμικό Κέντρο του Μαλκούτ είναι η Σφαίρα των Στοιχείων.

Το στοιχείο που αντιπροσωπεύεται από τη Στοιχειακή Φωτιά είναι ένα είδος υπερκατάστασης της ύλης με την οποία έχει κάποια επαφή μόνο η πιο προχωρημένη φυσική. Παριστάνει την απόλυτη δύναμη και θα μπορούσε να περιγραφεί ως κατάσταση σχέσεων παρά σαν αντικείμενο. Ο Στοιχειακός Αέρας είναι η ζωτική αρχή της φυσικής ζωής, γιατί η οργανική ουσία παρουσιάζεται εκεί που η ύλη έχει μια ικανότητα για οργάνωση. Θα μπορούσε να καθοριστεί σαν ικανότητα για επίτευξη αυτών των σχέσεων, η εξαρτημένη δύναμη. Από αυτή την άποψη το Στοιχειακό Νερό, το Νερό των Σοφών, είναι απλά καθαρό πρωτόπλασμα, ο ενεργητικός τύπος της μορφής και η Στοιχειακή Γη είναι η ανόργανη ύλη, η αδρανής μορφή.

Αυτή η δόμηση των στοιχείων σαν σε σταυρό ή καλύτερα σε έναν ισοσκελή σταυρό αναπαριστάνει τα τέσσερα στοιχεία σε ισορροπία. Στη σφαίρα του Μαλκούτ πάνω στο Δέντρο απεικονίζονται σε τέσσερα τέταρτα χρωματισμένα με τα χρώματα λεμονοκίτρινο, λαδί, κοκκινοκάστανο και μαύρο. Το λεμονοκίτρινο βρίσκεται προς την πλευρά του Γεσούντ, το λαδί προς το Νετζά, το κοκκινοκάστανο προς το μέρος του Χοντ και το μαύρο προς το μέρος των Κλιφώθ.

Είναι χρήσιμο να κατανοήσουμε την αρχή της κατάταξης των Τεσσάρων Στοιχείων σαν τέσσερις τρόπους εκδήλωσης επάνω στο φυσικό επίπεδο. Ενδεικτικά μπορούμε να πούμε πως, τα τέσσερα στοιχεία αντιστοιχούν στις τέσσερεις ιδιοσυγκρασίες του ανθρώπου που περιγράφηκαν από τον Ιπποκράτη σε τέσσερις τύπους: φλεγματικός, αιματικός, μελαγχολικός και χολερικός. Αλλά και στις τέσσερις λειτουργίες που ο Γιούνγκ διακρίνει ως «θεμελιώδεις λειτουργίες της συνείδησης» -τη διανόηση, το συναίσθημα, την κατ' αίσθηση αντίληψη και την ενόραση ή διαίσθηση. Στα τέσσερα Χρώματα της τράπουλας των Ταρό –Ράβδοι, Κύπελλα, Ξίφη, Δίσκοι- στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και στους Αρχάγγελούς τους –Ραφαήλ, Μιχαήλ, Γαβριήλ, Ουριήλ- καθώς και στους Ευαγγελιστές –Ματθαίο, Μάρκο, Λουκά, Ιωάννη- αλλά και στα δώδεκα σημεία του Ζωδιακού κ.λπ.

Το Μαλκούτ, όπως προαναφέρθηκε, ονομάζεται Βασίλειο, η σφαίρα δηλαδή που κυβερνάται από το Βασιλιά. Ο Βασιλιάς είναι ο τίτλος του Μικροπρόσωπου, που αποτελείται από τα έξι κεντρικά Σεφιρόθ. Λειτουργεί σαν σφαίρα εκδήλωσης των έξι κεντρικών Σεφιρόθ που εκπορεύονται από την Ουράνια Τριάδα, των Χέσεντ-Γκεβούρα-Τίφαρετ και Νετζά-Χοντ-Γεσούντ. Έτσι τα πάντα καταλήγουν σε αυτό με τον ίδιο τρόπο που ξεκινούν από το Κέτερ.

Τα Σεφιρόθ που απαρτίζουν το Δέντρο της Ζωής δεν πρέπει να τα θεωρούμε ως δέκα διαφορετικά και μεμονωμένα τμήματα, γιατί κάθε μία τέτοια σύλληψη περικλείει την άλλη σε μια διαφορετική διάσταση. Έτσι το Κέτερ-Στέμμα, υπάρχει στο Μαλκούτ-Βασίλειο επειδή η ουσία του είναι απείρως αραιή, λεπτοφυής και αιθέρια. Ενώ το Μαλκούτ, το φυσικό σύμπαν, περικλείεται στο πνεύμα του Κέτερ το οποίο διαπερνά τα πάντα.

Το Μαλκούτ είναι το τελικό αποτέλεσμα όλων των λειτουργιών. Όταν τα Ζεύγη των Αντιθέτων πετύχουν μια σταθερή ισορροπία που οδηγεί στην κατάσταση της Γης ή της συνοχής, μπορούμε να πούμε πως έχουν συμπληρώσει έναν δεδομένο κύκλο εμπειρίας χτίζοντας έναν μόνιμο φορέα εκδήλωσης παγιώνοντας τις αντιδράσεις τους. Είναι το Ναδίρ της Εξέλιξης, το χαμηλότερο σημείο του κατερχόμενου τόξου, από όπου πρέπει να περάσει όλη η ζωή πριν επιστρέψει στην πηγή της.

Η αναφορά πως το Μαλκούτ προκαλεί την εκπόρευση μιας επίδρασης από τον Άγγελο του Κέτερ επιβεβαιώνει περισσότερο αυτήν την ιδέα. Βλέπουμε πως η Μεγάλη Μητέρα, το Μαλκούτ, βρίσκεται σε διαρκή και άμεση σχέση με τον Πατέρα Όλων, το Κέτερ. Δεν πρέπει να πιστέψουμε ούτε μια στιγμή ότι αυτή η Σεφίρα πάσχει από έλλειψη πνευματικότητας. Αν οραματιστούμε τη ζωική δύναμη να κατεβαίνει από το Κέτερ, λειτουργώντας ως εναλλασσόμενο ηλεκτρικό ρεύμα, ανακαλύπτουμε πως μερικές φορές η δύναμη ρέει από το Μαλκούτ στο Κέτερ και μερικές από το Κέτερ προς το Μαλκούτ.

Όπως και στα υπόλοιπα Σεφιρόθ θα κατανοήσουμε καλύτερα το Μαλκούτ μελετώντας το σε σχέση με το γειτονικό του Γεσούντ μια και αλληλοεξαρτώνται. Το Γεσούντ είναι η αρχή που παρέχει τη μορφή. Οι μορφές του Γεσούντ, μέχρι να μαζέψουν τα υλικά σωματίδια του Μαλκούτ για να υλοποιηθούν, «είναι φτιαγμένες με το ίδιο υλικό που πλάθονται τα όνειρα». Από την άλλη, το Μαλκούτ είναι «νεκρή ύλη» μέχρι να εμψυχωθεί από τις δυνάμεις του Γεσούντ. Πρέπει εδώ να κατανοήσουμε το υλικό επίπεδο σαν εξωτερικό και ορατό σημείο της αόρατης δραστηριότητας. Οποιαδήποτε μορφή χτίζεται σε αυτή τη Σεφίρα ενσαρκώνεται από το Μαλκούτ δραστηριοποιώντας το Στοιχείο της Φωτιάς το οποίο με τη σειρά του επηρεάζει και τα υπόλοιπα στοιχεία.

Βλέπουμε πως η Εξέλιξη ξεκινάει από το Μαλκούτ και κατευθύνεται προς το Γεσούντ. Αυτό σημαίνει πως η επιστήμη, τόσο η θεωρητική όσο και η εφαρμοσμένη, ξεπερνάει τη μελέτη της ανόργανης ύλης και αρχίζει να λαμβάνει υπόψη της την αιθερική και ψυχική όψη των πραγμάτων. Η εσωτερική φιλοσοφία επισημαίνει πως η ύλη και το πνεύμα είναι οι δύο όψεις το ίδιου νομίσματος.

Εξετάζοντας μακροκοσμικά το Δέντρο βλέπουμε πως, το φυσικό σώμα είναι το Μαλκούτ, το διπλό αιθερικό είναι το Γεσούντ, το αστρονοητικό σώμα είναι το Χοντ και το Νετζά, ενώ ο ανώτερος νους είναι το Τίφαρετ. Οτιδήποτε μπορεί να συλλάβει ο ανώτερος νους μπορεί να εκδηλωθεί αμέσως στο υποκειμενικό Μαλκούτ.

Εμφανής είναι και η σχέση που υπάρχει ανάμεσα στο Μαλκούτ και το Μπίνα, μια και το πρώτο είναι η Κατώτερη-γήινη-γόνιμη Μητέρα, ενώ το δεύτερο η Ανώτερη-σκοτεινή-στείρα Ουράνια Μητέρα. Το Μπίνα είναι ο πρωταρχικός Δωρητής της Μορφής και συνεπώς συνδέεται ολοφάνερα με το Μαλκούτ, τη σφαίρα της Μορφής. Εκείνο που ξεκινάει στο Μπίνα μεσουρανεί στο Μαλκούτ. Το Ένα ξεδιπλώνεται στα πολλά και τα πολλά απορροφώνται στο Ένα. Το Μπίνα αποκαλείται η Σκοτεινή Μητέρα και το Μαλκούτ η Νύφη του Μικροπρόσωπου ή Φωτεινή Γόνιμη Μητέρα.

Κάθε είδους μαντεία αντιστοιχεί στη σφαίρα του Μαλκούτ. Το αντικείμενο κάθε μαντικής μεθόδου είναι η ανακάλυψη μιας σειράς φυσικών γεγονότων, που αντιστοιχούν με ακρίβεια στις αόρατες δυνάμεις, με τον ίδιο τρόπο που αντιστοιχεί στο πέρασμα του χρόνου η κίνηση των δεικτών του ρολογιού. Τα καλύτερα συστήματα αντιστοιχιών για να αποκαλυφθούν οι γενικές τάσεις και συνθήκες, είναι η αστρολογία, οι κάρτες των Ταρό, η γεωμαντεία κ.ά. Για τους αρχαίους η μαντεία ήταν ένα είδος θρησκευτικής τελετής και είχε αξία για εκείνους που διέθεταν πνευματική διάκριση.

Οι τίτλοι που αποδίδονται στο Μαλκούτ απεικονίζουν καθαρά τις ιδιότητές του. Θεωρείται Πύλη και Σύντροφος. Αυτές οι δύο ιδέες είναι στην ουσία μία, γιατί η μήτρα της Μητέρας είναι η Πύλη της Ζωής. Είναι επίσης η Πύλη του Θανάτου, γιατί η γέννηση στο επίπεδο της μορφής είναι θάνατος για τις ανώτερες καταστάσεις.

Περίλαμπρη Διάνοια ονομάζει το Γετζιρατικό κείμενο το Μαλκούτ, γιατί ορθώνεται πάνω από κάθε κεφαλή και κάθεται στο θρόνο του Μπίνα. Φωτίζει τη λαμπρότητα όλων των Φώτων και προκαλεί την εκπόρευση μιας Επίδρασης από τον Πρίγκιπα των Όψεων, τον Άγγελο του Κέτερ. Η Διάκριση είναι η χαρακτηριστική αρετή του Μαλκούτ, και μέσω αυτής ενεργεί σαν ένα κοσμικό φίλτρο αποβάλλοντας τα άχρηστα και διατηρώντας τα χρήσιμα. Ελαττώματά του είναι η φιλαργυρία και η αδράνεια, η πρώτη είναι ένα είδος πνευματικής δυσκολίας ακριβώς αντίθετη με τη διάκριση, ενώ η δεύτερη εκφράζει την υπερβολή της σταθερότητας.

Σύμβολά του είναι ο βωμός του διπλού κύβου, ο μαγικός κύκλος και ο ισοσκελής σταυρός ή σταυρός των στοιχείων. Ο βωμός του διπλού κύβου, ο βωμός των Μυστηρίων, συμβολίζει το Ερμητικό ρητό «όπως πάνω έτσι και κάτω» και μας διδάσκει πως το ορατό είναι αντανάκλαση του αόρατου. Ο σταυρός αναπαριστά τα Τέσσερα Στοιχεία εκφρασμένα σε πλήρη ισορροπία.

Πλανητικό σύμβολο της σφαίρας της Γης είναι ο σταυρός μέσα στον κύκλο που κρύβει την τελεία στο κέντρο του. Οι τέσσερις βραχίονες απεικονίζουν την τετραπλή διαδικασία του Τετραγράμματου. Τα τέσσερα τεταρτημόρια αναπαριστούν την πνευματική, νοητική, συναισθηματική και φυσική όψη του ανθρώπου. Ο κύκλος που περιβάλλει το σταυρό υποδηλώνει ότι αυτές οι όψεις λειτουργούν σαν μία ενότητα, δηλαδή αποτελούν την προσωπικότητα. Αντιπροσωπεύει τον εαυτό ταυτισμένο με την επίγνωση του νοητικού σώματος.

Η μαγική εικόνα του Μαλκούτ είναι μια γυναίκα εστεμμένη και καλυμμένη. Είναι η Ίσιδα της Φύσης, με το πρόσωπο καλυμμένο και συμβολίζει τις πνευματικές δυνάμεις που είναι κρυμμένες μέσα στην εξωτερική μορφή.

Το όνομα του θεού που αντιστοιχεί στο Μαλκούτ, κατά την καββαλιστική φιλοσοφία, είναι Αντονάι Μελέκ ή Αντονάι Χα Αρέτζ, που σημαίνει Κύριος Βασιλιάς ή Κύριος της Γης. Εδώ φαίνεται καθαρά η επιβεβαίωση της κυριαρχίας του Ενός Θεού στα βασίλεια της Γης. Όσοι επικαλούνται το όνομα του Αντονάι καλούν το Θεό τον εκδηλωμένο στη Φύση.

Ο Αρχάγγελος του Μαλκούτ είναι ο Σανταλφόν που ονομάζεται από τους καββαλιστές ο Σκοτεινός Άγγελος, σε αντίθεση με τον Μέτατρον το Φωτεινό Άγγελο της Όψης. Αυτοί οι δύο Άγγελοι στέκουν πίσω από την Ψυχή την ώρα της κρίσης και θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι αντιπροσωπεύουν το καλό και το κακό κάρμα.

Το Αγγελικό Τάγμα που αποδίδεται στο Μαλκούτ είναι οι Ασίμ, οι Πύρινες Ψυχές ή Πύρινα Σωματίδια. Μια Πύρινη Ψυχή είναι στην πραγματικότητα μια ατομική συνείδηση. Συνεπώς οι Ασίμ αντιπροσωπεύουν τη φυσική συνείδηση της πυκνής ύλης και παρέχουν τα χαρακτηριστικά της.

Η Πνευματική Εμπειρία του Μαλκούτ είναι το Όραμα του Άγιου Φύλακα Άγγελου. Αυτός ο Άγγελος συνδέεται με κάθε Ψυχή κατά την ενσάρκωσή της και τη συνοδεύει μέχρι το θάνατο, όπου την παίρνει υπό την προστασία του και την παρουσιάζει μπροστά στο Θεό κατά την Κρίση. Στην πραγματικότητα είναι ο Ανώτερος Εαυτός μας που χτίζει γύρω από το Θεϊκό Σπινθήρα, δηλαδή τον πυρήνα της Ψυχής και επεξεργάζεται σε κάθε ενσάρκωση τη βάση της νέας προσωπικότητας. Η πνευματική εμπειρία που του αποδίδεται είναι η κάθοδος της θεότητας στην ανθρωπότητα σε αντίθεση με την πνευματική εμπειρία του Τίφαρετ που είναι η ανύψωση της ανθρωπότητας στη θεότητα.

Η αποκρυστάλλωση και η διαμόρφωση του Μαλκούτ αποδίδει απτά και καθορισμένα εκείνο που ήταν προηγούμενα στα ανώτερα επίπεδα άυλο και ακαθόριστο. Αυτή είναι η μεγάλη του υπηρεσία στην εκδήλωση και στη δύναμη που την χαρακτηρίζει. Όλα τα Φώτα, δηλαδή οι εκπορεύσεις των άλλων Σεφιρόθ, γίνονται φωτεινά και ορατά όταν ανακλώνται στις υλικές όψεις του Μαλκούτ, μια και εκεί εγκλωβίζεται η δύναμη στη μορφή.

Το βασικό σημείο που πρέπει να θυμόμαστε για το Μαλκούτ είναι ότι εδώ επιτυγχάνεται ισορροπία. Στην αδράνειά της βρίσκεται και η αρετή της. Όλα τα άλλα Σεφιρόθ είναι σε διαφορετικό βαθμό κινητικά, ακόμη και της Μεσαίας Στήλης, που πετυχαίνουν την ισορροπία μόνο λειτουργικά, όπως ένας σκοινοβάτης.

Όπως είδαμε, στο Μαλκούτ ολοκληρώνονται οι πνευματικές δυνάμεις πάνω στο επίπεδο της μορφής. «Θυσιάζοντας» τις ολοκληρωμένες μορφές μπορούμε να τις μετουσιώσουμε για άλλη μια φορά σε πνευματικές δυνάμεις. Είναι η διαδικασία της καθόδου της θεότητας στην ανθρωπότητα με την ελπίδα της ανύψωσης της ανθρωπότητας στη θεότητα.

 

Τα Κλιφόθ

Τα Κλιφόθ, ενικός Κλιφά, σωστά ονομάζονται αρνητικά Σεφιρόθ, γιατί δεν αποτελούν ανεξάρτητες αρχές ή παράγοντες στο κοσμικό σχέδιο, αλλά την ανισόρροπη και καταστροφική όψη των ίδιων των Άγιων Σεφιρόθ. Το καθένα απεικονίζει μια εκπόρευση ανισόρροπης δύναμης από την αντίστοιχη σφαίρα του Ιερού Δέντρου. Αυτές οι εκπορεύσεις έγιναν στις κρίσιμες περιόδους της εξέλιξης, όταν τα Σεφιρόθ δεν ήταν σε ισορροπία. Για αυτό και αναφέρονται σαν Βασιλιάδες της ανισόρροπης δύναμης, ή Βασιλιάδες της Εδόμ. Στην ουσία υπάρχει ένα Δέντρο με δύο όψεις, γι’ αυτό και πρέπει να συνειδητοποιήσουμε την έννοια θετικό και αρνητικό κακό. Το θετικό κακό είναι μια δύναμη που κινείται ενάντια στο ρεύμα της Εξέλιξης. Το αρνητικό κακό είναι απλά η αντίθεση μιας αδράνειας που δεν ξεπεράστηκε ακόμη ή μιας ορμής που δεν εξουδετερώθηκε. Χρειάζεται να προχωράμε ανάμεσά τους ώστε να διατηρούμε μια σταθερή και υγιή πρόοδο που δεν μας αποδιοργανώνει και δεν μας αφήνει να βυθιστούμε στην αδράνεια και την παρακμή. Η Ισορροπία είναι το αποτέλεσμα της εξισορρόπησης των ανταγωνιστικών δυνάμεων.

Η ιδέα της ύπαρξης ενός δεύτερου, Κλιφοθικού Δέντρου φαίνεται να αναπτύχθηκε μέσα στους κύκλους του Ερμητικού Τάγματος της Χρυσαυγής, και επηρέασε τον σύγχρονο δυτικό εσωτερισμό. Η άποψη της ύπαρξης ενός και μόνο Δέντρου οδηγεί σε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον συμπέρασμα: Αν αυτά τα δύο Δέντρα είναι στην πραγματικότητα ένα, Σεφιροθικό και Κλιφοθικό μαζί, τότε μήπως αυτό σημαίνει πως ο εσωτεριστής πρέπει να εξερευνήσει και τις δύο φύσεις του, αν ελπίζει να ανέλθει μέσα από τα μονοπάτια του; Η Ντίον Φόρτσιουν (Dion Fortune) το πίστευε αυτό, σε πείσμα των απόψεων που ήθελαν τα Κλιφόθ «επικίνδυνα ακόμα και σαν σκέψη».

Στην Καββαλιστική κοσμολογία, τα Κλιφόθ θεωρούνται μεταφορικά «κελύφη» που περιβάλλουν την ιερότητα. Αυτά είναι πνευματικά εμπόδια που λαμβάνουν την ύπαρξή τους από τον Θεό, με έναν εξωτερικό τρόπο. Η θεότητα στον ιουδαϊσμό υποδηλώνει την αποκάλυψη της αληθινής ενότητας του Θεού, ενώ τα κελύφη αποκρύπτουν την ιερότητά του, όπως η φλούδα αποκρύπτει τον καρπό.

Στην Ερμητική Καββάλα η επαφή με τα Κλιφόθ αναζητείται, αντίθετα από την ηθική-μυστικιστική εβραϊκή απαγόρευση, ως τμήμα της διαδικασίας της ανθρώπινης αυτογνωσίας. Αντιθέτως, στη θεουργική εβραϊκή Πρακτική Καββάλα έγινε κατανοητή από αυτούς που την ασκούσαν ως παρόμοια με τη λευκή μαγεία, που έχει πρόσβαση μόνο στην ιερότητα, ενώ ο κίνδυνος σε τέτοιο τόλμημα, στο να αναμιγνύουν ακάθαρτη μαγεία παρέμεινε μία μειοψηφική και περιορισμένη πρακτική στην εβραϊκή ιστορία.

Σε μεταγενέστερες Ερμητικές διδασκαλίες, τα Κλιφόθ έχουν την τάση, κατά πολύ όπως τα Σεφιρόθ, να ερμηνεύονται ως μυστικοί κόσμοι ή οντότητες, και να συγχωνεύονται με ιδέες που προέρχονται από τη δαιμονολογία.

Η Αποκαλυμμένη Καββάλα του Κρίστιαν Νορ βον Ρόσενροθ (Christian Knorr von Rosenroth) μεταφρασμένη από τον Μακ Γκρέγκορ Μάδερς (Mac Gregor Mathers), εξισώνει αυτές τις δυνάμεις με τους Βασιλιάδες της Εδώμ και αναφέρει ότι οι δυνάμεις αυτές είναι το αποτέλεσμα μίας ανισορροπίας προς το Γκεντούλαχ, τη Στήλη του Ελέους ή την ελεήμονα όψη του Θεού, και έχουν από τότε καταστραφεί.

Σύμφωνα με τον ΄Ισραελ Ρεγκάρντιε (Israel Regardie), το «Κλιφoθικό δέντρο» αποτελείται από 10 σφαίρες που βρίσκονται σε Aντίθεση με τα Σεφιρόθ πάνω στο Δέντρο της Ζωής. Αναφέρονται και ως οι «κακές δίδυμες», είναι επίσης οι «Κακοί Δαίμονες της ΄Υλης και τα Κελύφη των Νεκρών».

Κάθε δύναμη των Σεφιρόθ στα Κλιφόθ ξεκίνησε αρχικά ως εκπόρευση ανισόρροπης δύναμης στην εξελικτική πορεία της αντίστοιχης Σεφίρα. Η λύση του προβλήματος του κακού και της εξάλειψής του από τον κόσμο δε δίνεται με την κατάπνιξη, το ξερίζωμα ή την καταστροφή του, αλλά με την εξισορρόπηση, την μετουσίωση και την απορρόφησή του στη σφαίρα από την οποία ξεκίνησε. Έτσι η ανισόρροπη δύναμη κάθε Σεφίρας, που ξεκίνησε ανεξέλεγκτη στις παροδικές φάσεις ανισορροπίας της εξελικτικής πορείας, σχηματίζει τον κεντρικό πυρήνα γύρω από τον οποίο οργανώθηκαν όλες οι σκεπτομορφές του κακού, αναζητώντας η κάθε μία την ανάλογη θέση της.

Κάθε φορά που λειτουργούμε ως αγωγοί οποιασδήποτε αγνής δύναμης, αμόλυντης από κίνητρα και δευτερεύουσες σκέψεις, ανακαλύπτουμε πίσω μας έναν πλημμυρισμένο ποταμό, το ρεύμα των αντίστοιχων Σεφιροθικών ή Κλιφοθικών δυνάμεων που βρίσκει μέσα μας ένα κανάλι έκφρασης. Στο χέρι μας είναι να ισορροπήσουμε στρέφοντας θετικά αυτή την ασυνήθιστη δύναμη εξυψώνοντας τις σκέψεις και πράξεις προς το πνευματικό Φως.

 

Χάραξη του Δέντρου της Ζωής

Έχει ειπωθεί ότι το ιερόγλυφο του Δέντρου της Ζωής αποτελεί ένα περίγραμμα τόσο του Σύμπαντος όσο και της ανθρώπινης ύπαρξης, του Μακρόκοσμου και του Μικρόκοσμου. Συνεπώς, ο σχεδιασμός του δεν είναι καθόλου τυχαίος, αντιθέτως έχει απολύτως αρμονικές αναλογίες. Μπορεί στα διάφορα βιβλία και σχέδια να παρατηρούμε ότι τα σχήματά του διαφέρουν, πότε είναι μακρόστενα και πότε κοντόχοντρα, μη δίνοντας καθόλου σημασία στη σχεδίασή του. Κι όμως, ο σχεδιασμός του Δέντρου της Ζωής είναι εντελώς γεωμετρικός και βασίζεται στα απλά στοιχεία της γεωμετρίας: Το σημείο, την ευθεία γραμμή, τον κύκλο, το τρίγωνο και τις ορθές γωνίες.

Η κατάλληλη μέθοδος για να βρει κανείς τα σωστά κέντρα των δέκα Σεφιρόθ, και κατά συνέπεια τα σημεία σύνδεσής τους με τις Ατραπούς, έχει ως εξής:

Αρχικά χαράζουμε μία κάθετη γραμμή σε απόσταση τέτοια που θέλουμε να είναι το μέγεθος του σχήματός μας. Στη συνέχεια, με ένα διαβήτη δημιουργούμε τέσσερις κύκλους ίδιας διαμέτρου, των οποίων το κέντρο θα είναι επάνω στην κάθετη γραμμή. Ο πρώτος κύκλος θα χαραχθεί στο επάνω μέρος της γραμμής, και κατόπιν οι επόμενοι θα χαραχθούν με κέντρο το κατώτερο σημείο τομής της περιφέρειάς τους με την κάθετη γραμμή, (όπως το σχήμα).

Το κέντρο του ανώτερου κύκλου είναι το κέντρο της σφαίρας Κέτερ, ενώ τα σημεία τομής των περιφερειών των δύο επάνω κύκλων καθορίζουν τα κέντρα των σφαιρών Χόχμα και Μπίνα. Το κέντρο του τρίτου κύκλου είναι το Τίφαρετ, ενώ τα σημεία τομής των περιφερειών του δεύτερου και τρίτου κύκλου καθορίζουν τα κέντρα των σφαιρών Χέσεντ και Γκεβούρα. Τα σημεία τομής των περιφερειών του τρίτου και του τέταρτου κύκλου καθορίζουν τα κέντρα των σφαιρών Νετζά και Χοντ. Τέλος, το σημείο τομής της περιφέρειας του τέταρτου κύκλου με την κάθετη γραμμή καθορίζει το κέντρο της σφαίρας Μαλκούτ. 

Κατά αυτόν τον τρόπο δημιουργείται ένα Δέντρο της Ζωής με τέλειες αναλογίες, του οποίου οι συνδετικές ατραποί χαράζονται απλώς και μόνον με την ένωση των διαφόρων σημείων μεταξύ τους.

Πιστεύουμε πως με την ολοκλήρωση και αυτού του άρθρου η μελέτη μας επάνω στο Καββαλιστικό Δέντρο της Ζωής αλλά και γενικότερα στην ενότητα του φιλοσοφικού συστήματος της Καββάλα δίνει μια σφαιρική εικόνα για όποιον αναζητά να την γνωρίζει. Αυτό το σύστημα έχει ως στόχο την εξύψωση της ύπαρξής μας μέσω της εκπαίδευσης επάνω στις σφαίρες, στις ατραπούς και σε όλο το συμβολισμό που εμπεριέχουν, ώστε σαν συνειδητές υπάρξεις να οδεύουμε πάντα προς το Φως πάνω στο μονοπάτι της πνευματικής Εξέλιξης.

 

Βιβλιογραφία

    • Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, Η Μυστική Δοξασία, εκδόσεις Πνευματικός Ήλιος, 2000.
    • Israel Regardie, Η Φιλοσοφική Λίθος και το Δένδρο της Ζωής, εκδόσεις Ιάμβλιχος, 2002.
    • Gareth Nnight, Οι Σφαίρες του Δέντρου της Ζωής, εκδόσεις Ιάμβλιχος, 2008.
    • Israel Regardie, Η Καββάλλα και τα Σύμβολά της, εκδόσεις Ιάμβλιχος, 1991.
    • Dion Fortune, Η Μυστική Καββάλα, εκδόσεις Ιάμβλιχος, 1986.
    • Γουίλιαμ Γουέστκοτ, Εισαγωγή στην Καββάλα, εκδόσεις Πύρινος Κόσμος, 1979.

 

Ι.Φ.