Ο σπουδαίος ιστορικός θεάτρου Γουίλιαμ Γ. Μέλνιτζ μας εισάγει στην τέχνη του θεάτρου, την αναγκαιότητά του και την κοινωνική -επαναστατική πολλές φορές- απoστολή του στον πολιτισμό κάθε χώρας.

Ένα ταξίδι στην ομορφιά και τη μαγεία του χορού με οδηγό τις εσωτερικές παραδόσεις του κόσμου. Ανακαλύπτοντας τα μυστικά του τελετουργικού χορού, ο οποίος αποτελούσε και αποτελεί ένα πολύτιμο εργαλείο Εξέλιξης για τον άνθρωπο από την αρχή της εμφάνισής του στη Γη.

Μια εμπνευσμένη μελέτη που αποκαλύπτει τους μηχανισμούς της καλλιτεχνικής έμπνευσης και της δημιουργικής έκφρασης σε κάθε τομέα της ζωής.

Παράγοντας τέχνη ο άνθρωπος τοποθετεί ένα καινούργιο δημιούργημα μέσα στην φύση. Σκεπτόμενος τον κόσμο της τέχνης ο άνθρωπος αναγνωρίζει τον εαυτό του ως ένα δημιουργικό πνευματικό όν. Η μονόπλευρη επιστημονική θεώρηση των πραγμάτων κρύβει τον κίνδυνο ότι μπορεί να χάσει τον εσωτερικό του κόσμο και να θεωρηθεί μονάχα ως ένας οργανισμός εγκλωβισμένος στον ορθολογισμό της φύσης.

Πολύ λίγοι φιλόσοφοι –από τους οποίους βέβαια ένας είναι ο Πλάτωνας– κατάλαβαν ότι η τέχνη και η κοινωνία είναι έννοιες αναπόσπαστες και πως η κοινωνία, ως ζωντανή οντότητα, εξαρτάται κατά κάποιον τρόπο από την τέχνη, η οποία είναι παρορμητική δύναμη, παράγοντας συνένωσης και συγχώνευσης.

Η μουσική στους αρχαίους πολιτισμούς ήταν κάτι παραπάνω από ευχαρίστηση για το αυτί. Ήταν η άλγεβρα των μεταφυσικών θεωριών, η γνώση της οποίας δινόταν μόνο σε μυημένους, αλλά οι αρχές της μέσω του συλλογικού ασυνείδητου έτρεφαν, επηρέαζαν και εκπαίδευαν τις πλατιές μάζες. Αυτό την έκανε ένα πανίσχυρο όργανο ηθικής διαπαιδαγώγησης, όπως είπε ο Κομφούκιος.

Πράγματι, η μουσική αρχίζει εκεί πού τελειώνουν τα λόγια. Είναι το μόνο μέσο έκφρασης που μας κάνει να συνειδητοποιούμε τον ωκεανό αυτό της δημιουργίας και της ύπαρξης, μέσα στην απεραντοσύνη της οποίας αποτελούμε κομμάτι, άλλα όχι το απομονωμένο κομμάτι πού θα είμαστε χωρίς τη μουσική. (Συνέντευξη του Γεχούντι Μενουχίν (Yehudi Menuxin) για το ρόλο της μουσικής στην καλλιέργεια και την εξέλιξη της ανθρώπινης φύσης).

Όταν ανάβλυσε η επιθυμία να γράψω για τη ζωή του Ρούντολφ Στάϊνερ (Rudolf Steiner), το μέτραγα για κάτι απλό. Μόλις ξεκίνησα, μόνο τότε, συνειδητοποίησα ότι ήταν πολύ πιο δύσκολο από όσο φαινόταν. Πώς να χωρέσει η δράση ενός πολυδιάστατου κι ελεύθερου πνεύματος σε λίγες μόνο γραμμές; Όσο περισσότερο ανίχνευα τη ζωή και το έργο του τόσο διαπίστωνα ότι ήταν αδύνατον να συμπυκνωθεί κάποιο ψήγμα έστω της σοφίας του μέσα σε ένα μικρό κείμενο. Ακόμη πιο δύσκολο είναι να μεταφερθεί γραπτά, ο παλμός που διαπερνάει ακόμη και σήμερα κάθε μία από τις δραστηριότητες που θεμελίωσε.

Μια συνοπτική παρουσίαση της διαχρονικής σχέσης που έχει η τέχνη με το ιερό και ειδικότερα μια παρουσίαση του κινήματος του σουρεαλισμού και της ιστορικής - κοινωνικής αναγκαιότητας που τον δημιούργησε. Τέλος, μελετάται η σχέση που έχει ο Υπερρεαλισμός με τις απόκρυφες επιστήμες ως στοιχείο ενός κύκλου της εξελικτικής σπείρας που φέρνει ξανά κοντά το ιερό με την τέχνη.

Θα ξεκινήσουμε την περιήγηση στον κόσμο της μουσικής με μία ετυμολογική επισκόπηση του ελληνικού όρου, που στη συνέχεια έγινε και λατινικός και κατ' επέκταση πανευρωπαϊκός, διότι μέσα στην ίδια την γλώσσα ανακαλύπτουμε φυλετικά αρχέτυπα, τα οποία, αν και δείχνουν λησμονημένα, πολλές φορές αρκεί η αναφορά τους για να αναδυθούν και πάλι στον συλλογικό Νου.