Οι Μούσες, ήταν Θεότητες - προστάτιδες της δημιουργίας, της ποίησης, της ομορφιάς και των τεχνών. Κόρες του Δία και της Μνημοσύνης, γεννήθηκαν καθώς λένε, κατά τη διάρκεια της γαμήλιας τελετής, όταν ο Δίας ρώτησε τους παριστάμενους θεούς αν τους έλειπε κάτι˙ κι εκείνοι απάντησαν ότι θα ΄πρεπε να φτιάξει κάποιες θεότητες που επάξια και με ταιριαστά λόγια και μουσική να υμνολογήσουν τα κατορθώματά του και τον θαυμαστό τρόπο που έβαλε σε τάξη το Σύμπαν, τον κόσμο των θεών και των ανθρώπων.   

Παρά το ότι η Δήμητρα είναι μια από τις λιγότερο αναφερόμενες θεότητες στις πρώιμες φιλολογικές πηγές του ελληνισμού, τον Όμηρο και τον Ησίοδο, σε καμία περίπτωση ωστόσο δεν ήταν μικρής σημασίας για τον καθημερινό άνθρωπο εκείνης της εποχής.

Ο δράκοντας είναι ένα πανάρχαιο μυθολογικό σύμβολο, που χρησιμοποιείται και στον μυστικισμό επί αιώνες. Οι μυθολογικές του απεικονίσεις ποικίλουν, ανάλογα με το πολιτισμικό πλαίσιο σε ανατολή και δύση και εμφανίζεται τόσο φτερωτός όσο και άπτερος. Απεικονίσεις του συμβόλου καταγράφονται στο αλχημικό έργο, με εντυπωσιακότερη πιθανώς εκείνη του Theatrum Chemicum Britannicum, ένας αλχημικός δικέφαλος δράκοντας που ατενίζει τον ήλιο και τη σελήνη[1]. Συμβολικά, ο δράκοντας αντιπροσωπεύει τη δράση, ωθεί τις εν δυνάμει καταστάσεις να συμβούν, να εκδηλωθούν στον φυσικό κόσμο. Στη μυθολογική παράδοση και τον αλχημικό συμβολισμό οι δράκοντες συνδέονται συχνά, αλλά όχι πάντα, με το πυρ και το πρωταρχικό χαοτικό υλικό.

Ο πολιτιστικός ήρωας είναι κατεξοχήν μυθολογικός ήρωας, μυθική ύπαρξη που σχετίζεται με κάποιου είδους κοινότητα ή ομάδα, πολιτιστική, εθνική, θρησκευτική ή άλλη. Το έργο του είναι η αλλαγή του κόσμου, με κάποια εφεύρεση ή ανακάλυψη. Είναι τυπικός ήρωας για τον ανθρώπινο πολιτισμό και πιστώνεται συνήθως με την ανακάλυψη της φωτιάς, της γεωργίας, των τραγουδιών, της παράδοσης, του νόμου ή της θρησκείας και είναι συνήθως η σημαντικότερη μορφή ενός λαού που ταυτίζεται ενίοτε με τον ιδρυτικό του μύθο.

Ήφαιστε ισχυρόκαρδε, μεγαλοδύναμε, που είσαι τo άσβεστον πυρ,
και φωτίζεσαι από φλογερές λάμψεις,

Ένα αόρατο σιωπηλό πέπλο υπάρχει ανάμεσα στον άνθρωπο και τη θεότητα, που για να το διαβεί κανείς πρέπει να λειτουργήσει με τρόπο βαθύ, πνευματικό. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως κανένας θνητός δεν μπορούσε να αποφανθεί για τη βούληση των θεών και έτσι, θέλοντας να επικοινωνήσουν με την ίδια τη θεότητα και τις βουλές της, δόμησαν Μαντεία.

Αρχέγονο σύμβολο του ταξιδιού της ψυχής ο Λαβύρινθος, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μυητική διαδικασία, η αναζήτηση του Άγιου Δισκοπότηρου, η κίνηση του ήλιου και της σελήνης, η κίνηση του κόσμου, σύμβολο του θανάτου και της επαναγέννησης.

Η πολύ καλά τεκμηριωμένη πνευματική παράδοση της αρχαίας Μεσοποταμίας αποδίδει θεϊκή καταγωγή σε όλες τις ιερατικές επιστήμες της προκατακλυσμιαίας εποχής. Η περίοδος πριν από τον κατακλυσμό επέχει θέση αποκάλυψης στη μυθολογία της Μεσοποταμίας και είναι στην πραγματικότητα η βάση για τον καθορισμό όλης της μεταγενέστερης γνώσης.

Η Εστία είναι το κέντρο, το αόρατο κέντρο πίσω από οποιαδήποτε κοινωνική, θρησκευτική και τελετουργική έκφραση. Είναι η φλόγα που συγκε -ντρώνει, τόσο σε αφηρημένο πνευματικό όσο και σε συγκεκριμένο υλικό επίπεδο. Είναι η αέναη διαδικασία της επιστροφής στο κέντρο και της προώθησης στην περιφέρεια, σε αναζήτηση νέας πνευματικής τροφής και δράσης.

Η Μάνταλα είναι ένα αρχέγονο σύμβολο που ενυπάρχει στον καθένα μας. Όλοι μπορούμε να την ανακαλύψουμε και να τη βιώσουμε. Είναι σύμβολο ζωής, πηγή δύναμης και αρμονίας. Πρόκειται για μια ασυνείδητη γλώσσα εικόνων και συμβόλων της ανθρωπότητας, που μοιάζει ως να δομείται μέσα από μια ψυχική μήτρα πανταχού παρούσα.