Ο σταυρός ως σύμβολο ανάγεται στα βάθη της αρχαιότητας. Απαντάται χαραγμένος ή ζωγραφισμένος σε τοιχογραφίες σπηλαίων περίπου από το 200.000 π.Χ., από ανθρώπους της παλαιολιθικής εποχής, επικεντρώνοντας όλες τις ψυχικές και πνευματικές τους δυνάμεις, ώστε να δαμάσουν και να υποτάξουν τα στοιχεία της φύσης. Συνδέεται με τις αρχαίες λατρείες της Μεγάλης Μητέρας θεάς Γης, του Θεού Ήλιου και της θεάς Σελήνης. Αποδόθηκε με πολλές διαφορετικές μορφές, αλλά πάντα ήταν σημαντικό αντικείμενο λατρείας και χρησιμοποιήθηκε ως φυλαχτό, ως σύμβολο προστασίας ενάντια στο κακό.

Ο δράκοντας είναι ένα πανάρχαιο μυθολογικό σύμβολο, που χρησιμοποιείται και στον μυστικισμό επί αιώνες. Οι μυθολογικές του απεικονίσεις ποικίλουν, ανάλογα με το πολιτισμικό πλαίσιο σε ανατολή και δύση και εμφανίζεται τόσο φτερωτός όσο και άπτερος. Απεικονίσεις του συμβόλου καταγράφονται στο αλχημικό έργο, με εντυπωσιακότερη πιθανώς εκείνη του Theatrum Chemicum Britannicum, ένας αλχημικός δικέφαλος δράκοντας που ατενίζει τον ήλιο και τη σελήνη[1].

Οι Αριθμοί αποτελούν Αρχέτυπα Σύμβολα, Θεμελιώδεις Αρχές που εκφράζουν την Παγκόσμια Αλήθεια καθώς αυτή αντανακλάται μέσα στην υλική πολλαπλότητα.

Η επιστήμη της Αριθμολογίας (αριθμός+λέγω) είναι μια Πνευματική Μαθηματική Επιστήμη, ένα από τα μεγαλύτερα κλειδιά για την κατανόηση της αληθινής φύσης του Ανθρώπου, των Κόσμων και του Θεού. Ως τέτοια αποτελούσε μέρος της διδασκαλίας των Αρχαίων Μυστηρίων.

Ήφαιστε ισχυρόκαρδε, μεγαλοδύναμε, που είσαι τo άσβεστον πυρ,
και φωτίζεσαι από φλογερές λάμψεις,
 ω θεέ που παρέχεις το φως εις τους ανθρώπους,
εσύ που φέρεις το φως, με τα ισχυρά χέρια, αιώνιε,
που ζεις με την τέχνην, συ ο εργάτης,
μέρος του κόσμου και στοιχείον άμεμπτον,
που τρώγεις τα πάντα, που δαμάζεις τα πάντα (ως εκπρόσωπος της φωτιάς),
ο υπεράνω όλων υπέρτατος, που ευρίσκεσαι παντού.

Η έρημος είναι τοπίο που γίνεται συχνά αντιληπτό ως αδιάβατο όριο για την ανθρώπινη ζωή και κατοίκηση. Είναι ο χώρος στον οποίο διαβαίνει το άτομο αναζητώντας την αποκαλυπτική εμπειρία. Οι κοινωνίες της ερήμου έχουν κεντρικό ρόλο στην ανθρωπολογική φαντασία. Η κλασική εθνογραφία των κυνηγών τροφοσυλλεκτών, όπως οι Κουνγκ, οι Παϊούτε και οι Σοσόνι, οι Αρρέρντε, οι Πιτζαντζατζάρα και οι Πιντούμπι σχετίζεται ουσιαστικά με λαούς της ερήμου. Ωστόσο, είναι λιγοστές οι συγκριτικές μελέτες για την έρημο ως τοπίο και τους ανθρώπους της σε παγκόσμιο επίπεδο, πολύ περισσότερο οι αναφορές στο συμβολικό νόημα της τοπιογραφίας της ερήμου.

Αρχέγονο σύμβολο του ταξιδιού της ψυχής ο Λαβύρινθος, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μυητική διαδικασία, η αναζήτηση του Άγιου Δισκοπότηρου, η κίνηση του ήλιου και της σελήνης, η κίνηση του κόσμου, σύμβολο του θανάτου και της επαναγέννησης.

Η παράδοση κάθε λαού διατηρεί και διαφυλάσσει μέσα από τους μύθους και τους θρύλους τα σύμβολα και τα αρχέτυπα, απόκρυφα νοήματα που ενώνουν τα ρεύματα του παρελθόντος με το σήμερα.

Ένα από αυτά τα σύμβολα είναι και ο μάρτης. Εκείνο το βραχιόλι από ασπροκόκκινη κλωστή που κατασκευάζεται την τελευταία ημέρα του Φλεβάρη και περιβάλλει τον καρπό μας από την 1^η του Μάρτη έως ότου φανούν τα πρώτα χελιδόνια.

Η Εστία είναι το κέντρο, το αόρατο κέντρο πίσω από οποιαδήποτε κοινωνική, θρησκευτική και τελετουργική έκφραση. Είναι η φλόγα που συγκεντρώνει, τόσο σε αφηρημένο πνευματικό όσο και σε συγκεκριμένο υλικό επίπεδο. Είναι η αέναη διαδικασία της επιστροφής στο κέντρο και της προώθησης στην περιφέρεια, σε αναζήτηση νέας πνευματικής τροφής και δράσης.

Οι Μούσες, ήταν Θεότητες - προστάτιδες της δημιουργίας, της ποίησης, της ομορφιάς και των τεχνών. Κόρες του Δία και της Μνημοσύνης, γεννήθηκαν καθώς λένε, κατά τη διάρκεια της γαμήλιας τελετής, όταν ο Δίας ρώτησε τους παριστάμενους θεούς αν τους έλειπε κάτι˙ κι εκείνοι απάντησαν ότι θα ΄πρεπε να φτιάξει κάποιες θεότητες που επάξια και με ταιριαστά λόγια και μουσική να υμνολογήσουν τα κατορθώματά του και τον θαυμαστό τρόπο που έβαλε σε τάξη το Σύμπαν, τον κόσμο των θεών και των ανθρώπων.   

Παρά το ότι η Δήμητρα είναι μια από τις λιγότερο αναφερόμενες θεότητες στις πρώιμες φιλολογικές πηγές του ελληνισμού, τον Όμηρο και τον Ησίοδο, σε καμία περίπτωση ωστόσο δεν ήταν μικρής σημασίας για τον καθημερινό άνθρωπο εκείνης της εποχής.