Θεοσοφία είναι η Θεία Γνώση, η Θεία Επιστήμη, η σύνθεση της επιστήμης, της φιλοσοφίας και της θρησκείας. Είναι η Θεία Σοφία που κατέχουν οι Θεοί. Ονομάζεται, επίσης, «Σοφία-Θρησκεία» και αποτελεί κληρονομιά όλων των εθνών. Είναι συνώνυμο της Αιώνιας Αλήθειας, που αποτελεί το υπόβαθρο των παγκόσμιων θρησκειών και φιλοσοφιών, μυήσεων και απόκρυφων παραδόσεων τις οποίες δίδαξαν και εφάρμοσαν οι Σοφοί από τότε που ο άνθρωπος έγινε σκεπτόμενο ον.

Είναι ο ωκεανός της γνώσης που απλώνεται από την μια ακτή της εξέλιξης των αισθητικών όντων μέχρι την άλλη… Δεν πρόκειται για διατύπωση πίστης ή δόγματος ή ανθρώπινη επινόηση, αλλά για τη γνώση των νόμων που διέπουν την εξέλιξη των φυσικών, αστρικών, υλικών και διανοητικών συστατικών της φύσης και του ανθρώπου…

Η ελληνική λέξη «Θεοσοφία», ετυμολογικά σημαίνει Θεία Σοφία, η Σοφία του Θεού. Βέβαια ο όρος «Θεοσοφία» είναι αρχαιότατος και αναφέρεται από τον Διογένη Λαέρτιο στον Αιγύπτιο αρχιερέα Ποτ Άμουν ή Ποτ Άμμων που έζησε την εποχή των Πτολεμαίων, έναν αφοσιωμένο ιερέα στον θεό της σοφίας Άμμωνα. Χρησιμοποιήθηκε επίσης από τον νεοπλατωνικό φιλόσοφο Αμμώνιο Σακκά αλλά και από χριστιανούς συγγραφείς, όπως ο Διονύσιος Αρεοπαγίτης, με διαφορετική όμως έννοια.

Η ίδια λέξη χρησιμοποιήθηκε και από τους νεοαλεξανδρινούς φιλόσοφους αλλά και τους μυστικιστές των τελευταίων αιώνων.

Σήμερα μιλώντας για την Θεοσοφία αναφερόμαστε στην νεώτερη μορφή της. Σε αυτή δε τη σημερινή μορφή, η Θεοσοφία, εκφράζεται μέσα από ένα ευρύτατο φιλοσοφικό, θρησκευτικό αλλά και επιστημονικό σύστημα. Μέσα από αυτό το σύστημα γίνεται η προσπάθεια να παρουσιαστεί η θεία σοφία - η αιώνια αλήθεια, που έχει δοθεί σαν γνώση από τα αρχαία χρόνια αλλά και κάθε νέα όψη της αλήθειας.

Εάν θελήσουμε να την καθορίσουμε με την συνηθισμένη της έννοια, θα ήταν πιο σωστό να πούμε ότι Θεοσοφία είναι η έρευνα, η προσπάθεια δηλαδή για την ανακάλυψη της θείας σοφίας, η οποία εκτείνεται σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης δράσης συμπεριλαμβάνοντας καθετί που την βοηθά να φτάσει στην αλήθεια.

Χρειάζεται να τονιστεί ότι η έννοια Θεοσοφία αφορά περισσότερο την ίδια την έρευνα, δηλαδή αυτή καθαυτή την προσπάθεια για την ανακάλυψη της θείας σοφίας, παρά ένα συγκεκριμένο σύστημα έρευνας.

Βρίσκεται δε σε άμεση σχέση με τις όποιες εκδηλώσεις της θείας σοφίας, όπως αυτές ενυπάρχουν στα αρχαία αιγυπτιακά και ελληνικά μυστήρια, στην πυθαγόρειο σχολή, στον ελευθεροτεκτονισμό, στην αλχημεία αλλά και στον Ερμητισμό, στον Ιουδαϊκό μυστικισμό (Καββάλα), στον Γνωστικισμό, τον Νεοπλατωνισμό, τον Χριστιανισμό, τον Ινδουισμό-Βουδισμό και πολλά άλλα ρεύματα, χωρίς όμως να ταυτίζεται με κανένα από αυτά. Κοιτώντας από μια ευρύτερη οπτική γωνία ο ερευνητής της Θεοσοφίας διαπιστώνει ότι κάθε ένα από τα παραπάνω ρεύματα παρουσιάζει την δική του αλήθεια, ενώ η θεοσοφία προσπαθεί να τις αντιληφθεί και να τις συμπεριλάβει όλες.

Η θεοσοφία δεν είναι θρησκεία και επομένως δεν περιορίζεται από κανένα δόγμα καθώς θεωρεί την ελευθερία της σκέψης σαν το σπουδαιότερο χάρισμα του ανθρώπου τον οποίον και προτρέπει σε ειλικρινή έρευνα. Συχνά όμως επικρατεί σύγχυση και η θεοσοφία θεωρείται μια ακόμα θρησκεία, ένα δόγμα, μια μονομερής διδασκαλία.

Εάν την εξετάσουμε με φιλοσοφική αντίληψη τότε αξίζει να σταθούμε στην συμπυκνωμένη διακήρυξή της ότι «ο άνθρωπος μπορεί να γνωρίσει το Θείον καθότι είναι πραγματικά θείος στην ουσία του» και στην αληθινή προτροπή της να ανακαλύψει τον Θεό μέσα στον εαυτό του.

Για την σαφέστερη αντίληψη του σκοπού της ζωής προσφέρει την θεοσοφική διδασκαλία, η οποία είναι το σύνολο των μέχρι σήμερα δοσμένων γνώσεων στην ανθρωπότητα. Δεν ζητά όμως από κανένα να τις αποδεχτεί, παρά μόνο αν ο ίδιος κρίνει ότι τον βοηθούν στην κατανόηση αυτού του σκοπού .

Η θεοσοφία θεωρεί ότι όλες οι θρησκείες κρύβουν την ίδια αλήθεια, η οποία παρουσιάζεται με διάφορες μορφές, ανάλογα με την εποχή και τον λαό που απευθύνονται, ενώ αναφέρει ότι οι εσφαλμένες αντιλήψεις που ενυπάρχουν σε αυτές είναι προϊόν άγνοιας και δεισιδαιμονίας.

Η διδασκαλία της, περιέχει το σύνολο των γνώσεων που κατέχουμε σχετικά με την σύσταση του σύμπαντος και τον σκοπό της ύπαρξής του. Και αυτού του είδους οι γνώσεις, προέρχονται από έρευνες που έγιναν με καθαρότητα ψυχής και αγνότητα πνεύματος, μέσα από απερίσπαστη πνευματική εξάσκηση, μέσω ενόρασης, από πολλούς θεόσοφους.

Τα Κυριότερα Σημεία της Θεοσοφικής Διδασκαλίας

Το Σύμπαν εμφανίζεται ως η περιοδική εκδήλωση της Μίας Πραγματικότητας, η οποία αφυπνίζεται από το Ασύλληπτο και εμφανίζεται ως Πνεύμα και Ύλη. Το Πνεύμα παρέχει την ατομική συνειδητότητα και την κατευθυντήρια διάνοια στην κοσμική εξέλιξη, ενώ η ύλη είναι το υπόστρωμα των διαφόρων βαθμίδων διαφοροποίησης.

Υπάρχει μια μοναδική ζωή που περιλαμβάνει και ζωογονεί τα πάντα. Κάθε μορφή μέσα στο σύμπαν είναι η έκφραση δια μέσου της ύλης της μιας αυτής ζωής. ΄Υλη - Ζωή και Συνείδηση είναι οι δυο πόλοι μεταξύ των οποίων υφαίνεται το σύμπαν. Αυτή η ίδια η εκδήλωση οφείλεται στην διττότητα, στην αντίθεση. Τίποτα δεν μπορούμε να συλλάβουμε χωρίς την αντίθετη όψη.

Οι δυο όψεις της εκδηλωμένης ζωής –το Πνεύμα και η ΄Υλη– είναι στενά συνδεδεμένες και αλληλοεξαρτώμενες. Αυτές οι δυο όψεις ενωμένες συνθέτουν τη Ζωή μέσα στον Χώρο.

Το Θείο Σχέδιο μεταφέρεται από μια προηγούμενη περίοδο εκδήλωσης στην κάθε επόμενη. Δεν υπήρξε ποτέ έναρξη των περιοδικών εκδηλώσεων του «Ενός», ούτε και θα υπάρξει τέλος, γιατί μέσα από το περιοδικό γίγνεσθαι η Ζωή αποκτά τελειότητα.

Όταν ενώνονται όλα τα αντίθετα και δεν υφίσταται πλέον ο αρχικός χωρισμός σε ύλη και πνεύμα, επανέρχεται η εκδήλωση στην κατάσταση του μη εκδηλωμένου, η οποία για τον ανθρώπινο νου ισοδυναμεί με το μηδέν. Από το φαινομενικό αυτό μηδέν προέρχεται η εκδήλωση του σύμπαντος.

Το μη εκδηλωμένο είναι το πραγματικά απόλυτο. Σχετικά με αυτό δεν είναι δυνατόν να λεχθεί οτιδήποτε άλλο γιατί θα ήταν απλά ένας περιορισμός.

Μέσα στον ωκεανό της εκδηλωμένης οικουμενικής ζωής, του παγκόσμιου Λόγου ή Θεού, υπάρχουν διάφορα άλλα κέντρα συνείδησης, όπως εκείνα των ηλιακών λόγων, των δημιουργών των ηλιακών συστημάτων. Μέσα δε στα κέντρα αυτά υπάρχουν άλλα άπειρα μικρότερα κέντρα ατομικών συνειδήσεων, όπως και εκείνα των ανθρώπων.

Αυτός ο πολλαπλασιασμός, η γέννηση και η ανάπτυξη των διαφόρων κέντρων συνείδησης είναι ο σκοπός της εκδήλωσης της παγκόσμιας αυτής ζωής, ο σκοπός της δημιουργίας του σύμπαντος.

Μια ατομική συνείδηση είναι αναλόγως μεγαλύτερη ή μικρότερη, όσο μεγαλύτερη ποσότητα από την παγκόσμια συνείδηση είναι ικανή να αφομοιώσει, να αναπαράγει δηλαδή μέσα στον εαυτό της.

Μέσα στο σύμπαν πραγματοποιείται η ανάπτυξη των ατομικών κέντρων συνείδησης, τις οποίες η θεοσοφία ονομάζει μονάδες.

Εκτός από το ορατό σύμπαν υπάρχουν παράλληλα και άλλες καταστάσεις της ύλης πολύ λεπτότερες από την γνωστή φυσική ύλη. Αυτές οι καταστάσεις της ύλης των οποίων οι παλμικές δονήσεις είναι ταχύτερες και λεπτότερες δεν είναι αντιληπτές από τις φυσικές μας αισθήσεις.

Σύμφωνα με την θεοσοφική διδασκαλία υπάρχουν επτά λεπτότεροι κόσμοι. Οι κόσμοι αυτοί συνυπάρχουν και διαφέρουν μόνον ως προς την πυκνότητα της ύλης από την οποία συνίστανται.

Ο άνθρωπος ζει μέσα στο πολλαπλό αυτό σύμπαν και προσλαμβάνει ένα μέρος από την ύλη των λεπτότερων αυτών κόσμων, η οποία αποτελεί τους φορείς της συνείδησής του. Αντίστοιχα το σώμα του είναι ο φορέας της συνείδησής του στον φυσικό κόσμο.

Το ανθρώπινο ον δεν είναι μονάχα η προσωπικότητα μέσα από την οποία εκφράζεται προσωρινά στους κατώτερους κόσμους, αλλά ένα τμήμα της θείας συνείδησης το οποίο κατέχει σε λανθάνουσα κατάσταση όλες τις ιδιότητες του Λόγου.

Αυτό το τμήμα της θείας συνείδησης, που προέρχεται από τον ανώτερο νοητικό κόσμο, σχηματίζει το ανθρώπινο εγώ, το οποίο προσπαθεί να εκφραστεί στους κατώτερους κόσμους. Τους κόσμους της συγκεκριμένης σκέψης, των συγκινήσεων, των επιθυμιών και των αισθήσεων, δια μέσου των φορέων του (φυσικού-αστρικού-νοητικού-αιθερικού). Αυτοί οι φορείς είναι που συνθέτουν την εκάστοτε προσωπικότητα, την οποία και ενδύεται το εγώ στις πολλαπλές ενσαρκώσεις του προκειμένου να αποκτήσει πείρα και πληρέστερη αυτοσυνείδηση.

Θάνατος επομένως για το εγώ δεν υπάρχει. Υπάρχουν απλώς αλλαγές στον τρόπο της έκφρασής του, μια μεταφορά του κέντρου της συνείδησής του.

Η Θεοσοφία θεωρεί ότι ο αληθινός σκοπός της ύπαρξής μας είναι να διευρύνουμε την κατώτερη φύση, έτσι ώστε να επιτρέψουμε στην πνευματική φύση να διεισδύσει και να λάμψει μέσα από τους κατώτερους φορείς της αποτελώντας ουσιαστικά τον οδηγό και κυβερνήτη της.

Υποστηρίζει ότι ο πραγματικός άνθρωπος είναι ο ανώτερος εαυτός, ο Θείος σπινθήρας, ο οποίος επισκιάζει το ορατό ον, το οποίο όμως έχει την δυνατότητα να ενωθεί με αυτό τον σπινθήρα. Το ανώτερο Πνεύμα δεν βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο αλλά πάνω από αυτόν. Είναι πάντα ειρηνικό, αμέτοχο, ευδαίμων και γεμάτο απόλυτη γνώση. Μετέχει συνεχώς της Θείας κατάστασης, είναι αυτή η ίδια η κατάσταση και «ενωμένο με τους Θεούς, τρέφεται με Αμβροσία».

Η εξέλιξη όλης της ζωής πραγματοποιείται σύμφωνα με ορισμένους μεγάλους νόμους. Οι νόμοι αυτοί είναι η ίδια η θέληση του εκδηλωμένου θεού και διέπουν το σύμπαν με τρόπο αλάνθαστο ώστε να το οδηγήσουν στον τελικό του σκοπό.

Η Θεοσοφία μας γνωστοποιεί τους κυριότερους νόμους που προέρχονται από την αρχαία γνώση:

Ο Νόμος της Εξέλιξης

Ο Νόμος της εξέλιξης είναι η αιτία και ο σκοπός των πάντων. Η Θεοσοφική διδασκαλία παραδέχεται την εξέλιξη των μορφών ή των ειδών όπως και η επιστήμη, προσθέτοντας ότι η εξέλιξη αυτή είναι η εξωτερική έκφραση μιας άλλης εσωτερικής εξέλιξης, της εξέλιξης της ζωής. Η ζωή εξελίσσεται ανταποκρινόμενη στις παλμικές δονήσεις της ύλης. Η ύλη εξελίσσεται αποκτώντας πάντοτε μεγαλύτερες ικανότητες καθώς δονείται με τους ποικιλότερους δυνατούς τρόπους. Η συνείδηση εξελίσσεται καθώς ελευθερώνεται δια μέσου της εξέλιξης της ζωής και με την απόκτηση πείρας.

Ο Νόμος της Μετενσάρκωσης

Προκειμένου να εξελιχθεί η ζωή έχει ανάγκη να αποκτήσει πείρα όλων των σταδίων της ύπαρξης και ζωογονεί διαδοχικά τα ορυκτά, τα φυτά, τα ζώα και τέλος τον άνθρωπο. Δημιουργεί σε όλα τα βασίλεια της φύσης διαρκώς νέες μορφές ώστε να μπορέσει να εκφραστεί πληρέστερα ενώ ταυτόχρονα καταστρέφει τις άχρηστες.

Όταν φθάσει στο ανθρώπινο στάδιο η ζωή ατομικοποιείται, δηλαδή, ακολουθεί την εξέλιξη σαν ένα ξεχωριστό άτομο, το οποίο ενσαρκώνεται για πολλούς αιώνες σε διάφορα ανθρώπινα σώματα, διατρέχοντας ολόκληρη την διαδρομή από τον πρωτόγονο μέχρι τον πλέον εξευγενισμένο άνθρωπο.

Για τη Θεοσοφία ο άνθρωπος είναι ο προσκυνητής του σύμπαντος και θεωρεί την γέννηση και τον θάνατο απλό στιγμιαίο γεγονός στην αλυσίδα των διαδοχικών εμπειριών της ζωής.

Όταν το εγώ αποκτήσει κάθε δυνατή ανθρώπινη πείρα, ώστε να αναγνωρίσει την ύπαρξη του θείου σχεδίου και θελήσει να συμμορφωθεί με αυτό καθώς διαβλέπει την τελειότητά του, τότε ακριβώς είναι η στιγμή, όπου ο άνθρωπος παίρνει στα χέρια του την εξέλιξή του και προχωρεί ενσυνείδητα προς τον αρχικό προορισμό του, προς το στάδιο του υπερανθρώπου.

Υπάρχουν ανθρώπινα όντα που φθάνουν στο υπερανθρώπινο αυτό στάδιο, το οποίο περιγράφεται ως η ένωση με το σύνολο της ζωής. Αυτά τα υπέροχα φωτεινά όντα υπάρχουν και στον παρόντα χρόνο με σκοπό πάντα να βοηθούν την εξέλιξη των υπολοίπων αδελφών τους.

Ο Νόμος του Κάρμα, ο Νόμος του Αιτιατού

Οι διάφορες ενσαρκώσεις του ανθρώπου, κάθε μία από τις οποίες είναι μια ημέρα σχολείου για το εγώ, διέπονται από τον νόμο του κάρμα, σύμφωνα με τον οποίο κάθε δημιουργούμενη ενέργεια από το άτομο, φυσική, συναισθηματική, νοητική, είναι μια δύναμη η οποία πρέπει να εξουδετερωθεί επιστρέφοντας ξανά στο άτομο που την δημιούργησε. Η φύση κάθε ενσάρκωσης εξαρτάται από το ισοζύγιο ελαττωμάτων και αρετών που επιτεύχθηκε σε προηγούμενες ζωές, από τον τρόπο που ο άνθρωπος έχει ζήσει και έχει σκεφτεί.

Έτσι βλέπουμε την απόλυτη δικαιοσύνη να βασιλεύει παντού αφού εμείς οι ίδιοι είμαστε οι μόνοι δημιουργοί της σημερινής μας κατάστασης και κανείς άλλος. Η σημερινή μας ζωή είναι η συνέπεια των ενεργειών τις οποίες δημιουργήσαμε σε προηγούμενες ζωές. Η άγνοιά μας σχετικά με την χρήση της ελευθερίας μας είναι που μας ωθεί να κατασκευάζουμε τελικά μόνοι μας τους περιορισμούς για τον εαυτό μας.

Όπως όμως είμαστε οι δημιουργοί του παρόντος, ταυτόχρονα είμαστε και οι απόλυτοι κύριοι του μέλλοντός μας. Ο άνθρωπος σαν ένα τμήμα της θείας συνείδησης, έχει απόλυτη ελευθερία θέλησης. Επειδή όπως αναφέραμε, δεν γνωρίζει πώς να μεταχειριστεί την ελευθερία της θέλησης, προκαλεί τους δεσμούς του νόμου του κάρμα και τις δυσάρεστες φαινομενικά συνέπειες. Στην πραγματικότητα όμως και αυτό χρειάζεται να το τονίσουμε, οι συνέπειες αυτές είναι που θα τον οδηγήσουν στην ελευθερία. Γιατί η ανθρώπινη εξέλιξη έγκειται σε αυτό ακριβώς: Πώς να μάθει να μεταχειρίζεται την ελεύθερη θέληση, ώστε να κατορθώσει να την απαλλάξει από τις εξωτερικές επιρροές, τις έλξεις και απωθήσεις των εξωτερικών επιδράσεων.

Ο άνθρωπος λοιπόν αν και ουσιαστικά απολύτως ελεύθερος, υπόκειται στους μεγάλους νόμους σε όλη την περίοδο της εκδήλωσής του ενώ βρίσκεται στους κόσμους της πυκνότερης ύλης. Αυτοί οι νόμοι τον βοηθούν να αποκτήσει συνείδηση της ελευθερίας του και να ενωθεί ενσυνείδητα πλέον με την παγκόσμια ζωή και την ελεύθερη θέληση του σύμπαντος, η οποία τότε θα είναι και η δική του.

Ο άνθρωπος ως προς την εσωτερική του ουσία, θεωρείται θεϊκός με μια αδιάσπαστη σχέση προς τον Κόσμο. Όλες οι αρχές του αντικατοπτρίζουν τα κοσμικά επίπεδα της Ύπαρξης. Η Θεότητα είναι η ίδια η ουσία της ύπαρξης κάθε ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι ο μικρόκοσμος, ενώ όλες οι ιεραρχίες των Ουρανών υπάρχουν μέσα του.

Τρεις Σημαντικές Ιδέες της Θεοσοφικής Διδασκαλίας

Υπάρχει η μεγάλη αιτία –με την έννοια μιας διαδικασίας– που ονομάζεται η Αιτία της Υπέρτατης Τελείωσης και της Ανθρώπινης Αδελφότητας. Πάνω σε αυτή θεμελιώνεται η ουσιαστική ενότητα ολόκληρης της ανθρώπινης οικογένειας, επειδή η θεία τελειότητα και η πραγμάτωση της αδελφότητας, σε κάθε πεδίο της ύπαρξης, είναι ένα και το αυτό.

Ο άνθρωπος είναι μια ύπαρξη που μπορεί να ανέλθει στην τελειότητα, στο ύψος του Θεού, επειδή ο ίδιος είναι ένας ενσαρκωμένος θεός. Αυτή την ευγενική διδασκαλία ασπαζόταν ο Ιησούς, όταν είπε ότι πρέπει να είμαστε τέλειοι όπως ο ουράνιος Πατέρας.

Οι Διδάσκαλοι, οι οποίοι έχουν φθάσει την τελειότητα της εξελικτικής περιόδου στο ηλιακό μας σύστημα, είναι ζωντανές αληθινές πραγματικότητες και όχι ψυχρές και απόμακρες αφαιρετικές έννοιες. Οι Διδάσκαλοι μεταφέρουν ανώτερα ιδανικά και βοηθούν όσους επιθυμούν να ανυψώσουν την ανθρώπινη φυλή.

Θεοσοφική Εταιρεία

Η επίτευξη μιας Παγκόσμιας Αδελφότητας και η Υπέρτατη Τελείωση της Ύπαρξης είναι η υλική έκφραση των στόχων και των σκοπών αυτού του θεοσοφικού φιλοσοφικού ρεύματος ιδεών. Η αναγκαιότητα ίδρυσης της Θεοσοφικής Εταιρείας ακολούθησε ως απαύγασμα των προσπαθειών διάδοσης των αρχών της στον κόσμο.

Η Θεοσοφική Εταιρεία ιδρύθηκε στις 17 Νοεμβρίου 1875 στη Νέα Υόρκη από τους τρεις εμπνευστές της, την συγγραφέα Έλενα Πέτροβνα Μπλαβάτσκυ (Helena P. Blavatsky), τον συνταγματάρχη Χένρυ Στηλ Όλκοττ (Henry Steel Olcott) και τον δικηγόρο, μυστικιστή Ουίλλιαμ Κουάν Τζατζ (William Quan Judge) και έγινε παγκόσμια οργάνωση.

Το 1882 η έδρα της Θεοσοφικής Εταιρείας μεταφέρθηκε στο Αντυάρ του Μαντράς στη Νότια Ινδία. Ενώ μέχρι σήμερα υπάρχουν παραρτήματά της σε περισσότερες από εξήντα χώρες.

Η Θεοσοφική Εταιρεία αποτελείται από ανθρώπους που ερευνούν την αλήθεια χωρίς τις παρωπίδες των δογμάτων. Σκοπός αυτής της έρευνας είναι η γνώση του εαυτού μέσω της σχέσης του τόσο με τους άλλους, όσο και με το σύμπαν και η διάπλαση αυτού του εαυτού με βάση τις πνευματικές αξίες. Συνεργάζονται μεταξύ τους για την προώθηση της αδελφότητας στην ανθρωπότητα και την αναίρεση κάθε θρησκευτικού, ρατσιστικού και δογματικού φανατισμού.

Η Εταιρεία στηρίζεται σε τρεις θεμελιώδεις εξαγγελίες:

Τη δημιουργία ενός πυρήνα παγκόσμιας αδελφότητας ανεξάρτητα από την φυλή, την πίστη, το φύλο, την τάξη ή το χρώμα του δέρματος.

Την ενθάρρυνση της συγκριτικής μελέτης θρησκειών, φιλοσοφιών, επιστημών και την αναγνώριση της παγκόσμιας ηθικής.

Την έρευνα των ανεξήγητων νόμων της Φύσης και την αφύπνιση των πνευματικών δυνάμεων του ανθρώπου.

Πιστεύουν ότι η Αλήθεια κατακτάται με μελέτη, εμβριθή σκέψη, αγνότητα προθέσεων και πίστη προς τα ιδεώδη. Η Αλήθεια είναι αξία για την οποία το κάθε άτομο πρέπει να αγωνιστεί για να την γνωρίσει και όχι ένα δόγμα που έχει δοθεί από μια αυθεντία.

Η Θεοσοφική Εταιρεία προστατεύει το δικαίωμα της ελεύθερης σκέψης και δεν «μονοπωλεί» τη θεοσοφία, εφόσον η Θεία Σοφία δεν μπορεί να περιοριστεί από κανένα σχήμα.

Η Θεοσοφία έπαιξε σημαντικό ρόλο στην μεταφορά της γνώσης των θεμελιωδών αξιών των θρησκειών της νότιας Ασίας στις δυτικές χώρες. Ενέπνευσε μεγάλους στοχαστές, όπως τον Πλωτίνο, τον Φ. Σέλινγκ (F. Schelling), τον Ρ. Έμερσον (R. W. Emerson), τον Γ. Χέγκελ (G. Hegel), τον Γ. Φίχτε (J. G. Fichte) και τον Β. Σπινόζα (B. Spinoza), οι οποίοι επηρεάστηκαν από την διδασκαλία της και άρχισαν να στοχάζονται πάνω στη Θεία καταγωγή του ανθρώπου.

Η Θεοσοφική κίνηση διαδόθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα και επηρέασε ένα ευρύ φάσμα εσωτερικών ρευμάτων και φιλοσοφιών, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται η Ανθρωποσοφία, με ιδρυτή της τον Ρούντολφ Στάϊνερ (Rudolf Steiner) και η φιλοσοφία της Νέας Εποχής.

Πηγές

 • Ε. Π. Μπλαβατσκυ, Η Μυστική ∆οξασία, Εκδόσεις Πνευματικός ΄Ηλιος, 1991
 •  Ουίλιαμ Τζαζ, Μια επιτομή της Θεοσοφίας, Κέντρο Μεταφυσικής Ενημέρωσης, Αθήνα 2006
 •  Τζέφρε Α. Φάρδιγκ, Θεοσοφία, Περί Τίνος Πρόκειται, Εκδόσεις  Κέντρο Μεταφυσικής Ενημέρωσης, 2004 
 •  Θεοσοφία, Οι Ευεργετικές Της Δυνατότητες, Εκδόσεις Κέντρο Μεταφυσικής Ενημέρωσης, 2013
 •  Geoffrey Ashe, Encyclopedia of Prophecy, Εκδόσεις: ‎ABC-CLIO, 2001
 •  Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, «ΦΟΙΝΙΞ», τομ. 19ος
 •  Α. Παπαδομιχελάκη, Θεοσοφία. Το έργο και η Ιστορία της, Αθήνα 1997 
 •  Π.Τρεμπέλα, Θεοσοφία, Αθήνα 1998

Σύνδεσμοι

 •  Theosophy 
 •  Θεοσοφία 
 •  Θεοσοφία Εσώτερη Σοφία 

Μ.Μ.