Ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ (Carl Gustav Jung), ήταν μια ύπαρξη που πέρα από τη διαχρονική μελέτη επιστημονικών και θρησκευτικών παραδόσεων αναζητούσε τη βαθιά Γνώση. Μια Γνώση που έπρεπε να βιώσει ως πρωτότυπη εμπειρία. Αυτή η «Urerfahrung» (αρχαϊκή, ή πρωταρχική πηγή της εμπειρίας), όπως την αποκαλούσε, τον οδήγησε ως προαίσθημα στον αναπόδραστο κόσμο των σκιών. Στο αυτοβιογραφικό έργο, Αναμνήσεις-Όνειρα-Σκέψεις, ο Γιουνγκ αναφέρεται αναλυτικά στις πνευματικές του εμπειρίες και την επικοινωνία του με τα αόρατα πεδία[1].

Η ψυχολογική έρευνα των θεμελιωδών όψεων της αρσενικής ψυχής παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σε μια σειρά διαλέξεων που έδωσε ο Κ. Γκ. Γιουνγκ στο Ινστιτούτο του Σικάγο και εκδόθηκε σε σειρά μαγνητοφωνημένων ταινιών, οι οποίες άσκησαν μεγάλη επίδραση στο ανδρικό κατεστημένο της εποχής του (Moore and Gillette, 1991, σ. xi).

Ο άνθρωπος είναι μια συνειδητή σκεπτόμενη ύπαρξη που αποτελεί μια σύνθεση από ορατά και αόρατα στοιχεία. Ξεχειλίζει από αισθήσεις, ένστικτα, σκέψεις, συναισθήματα, επιθυμίες (ορατό-συνειδητό τμήμα), αλλά και από μια δυνητική κατάσταση ψυχικών και πνευματικών περιεχόμενων, διαδικασίες που δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε και για τις οποίες έχουμε μόνο έμμεση γνώση (αόρατο-ασυνείδητο τμήμα). Σε αυτό το ασυνείδητο τμήμα του εαυτού που είναι απέραντο, ρευστό και ανεξάντλητο, εδρεύουν αρχέγονα στοιχεία και σύμβολα που δομούν την ανθρώπινη υπόσταση συνδέοντας το ορατό με το αόρατο, την ύλη με το πνεύμα τα οποία ονομάζουμε Αρχέτυπα.

Κατάθλιψη, είναι μια λέξη που ακούγεται πολύ στην εποχή μας. Πόσοι όμως γνωρίζουμε τί πραγματικά είναι η κατάθλιψη, τα αίτιά της και τα συμπτώματά της; Και κυρίως πόσοι γνωρίζουμε ότι αντιμετωπίζοντας την κατάθλιψη αναγεννιόμαστε και συνεχίζουμε τη ζωή μας πιο δυνατοί;

Το δράμα ως θεραπεία επιδιώκει τη σχέση ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία, και χρησιμοποιεί τη σύνδεση της φαντασίας με την πραγματικότητα για να βελτιώσει τον άνθρωπο και τον τρόπο ζωής του. Το θέατρο σε κάθε του μορφή και κυρίως μέσω του δράματος εμπεριέχει θεραπευτικά στοιχεία αλλά και δομικά υλικά που δημιουργούν γέφυρες μεταξύ της καθημερινότητας και των βαθύτερων επιπέδων του ασυνειδήτου μας.

Περιπτώσεις στις οποίες το υποσυνείδητο, η τηλεπάθεια ή ένας νεκρός φαίνεται να καθοδηγεί το χέρι ενός συγγραφέα ή ζωγράφου, είναι μεταξύ των συναρπαστικών ζητημάτων που φέρνουν σε αμηχανία, την ψυχική έρευνα.

Η λέξη «συνείδηση» αποτελεί μια από τις πλέον συχνά χρησιμοποιούμενες λέξεις παγκοσμίως. Ταυτόχρονα όμως η έννοια της συνείδησης είναι μια από τις πλέον δύσκολες στο να προσδιοριστεί με ακρίβεια. Κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί να την προσδιορίσει είναι σαν να ξεφεύγει μέσα από τα «χέρια» του, όπως ακριβώς θα συνέβαινε αν προσπαθούσε να πιάσει με το χέρι του το νερό ή τον αέρα.

«Για τον Κ. Γκ. Γιουνγκ, τα όνειρα ήταν ένα είδος αμερόληπτης φωτογράφησης της ασυνείδητης ζωής».
Από τον αρχαίο κόσμο μέχρι τις μέρες μας, τα όνειρα θεωρήθηκαν τολμήματα σε ένα μυστηριακό άλλο κόσμο.
                                                                                                                                                         Raymont de Becker

Από την σκιά στο φως! Ποιος δεν επιθυμεί να ξεφύγει από την σκιά του σκότους, όταν εμφανιστεί το φως; Είναι μια διαδικασία πνευματικής κίνησης και έρχεται στο προσκήνιο στην πνευματική σφαίρα της ανθρώπινης δραστηριότητας. Το παρατεταμένο σκοτάδι καθιστά την αυγή ακόμη πιο ευπρόσδεκτη. Η ανάδυση του φωτός, όταν απομακρύνονται σκιές και η θέρμη των ακτίνων του ήλιου που διεισδύουν στη ζωή, ανυψώνει ακόμη και την σκοτεινότερη διάθεση σε ένα πιο χαρούμενο και αισιόδοξο πνευματικό πλαίσιο. Η λάμψη του ηλιακού φωτός αγγίζει όλα τα πλάσματα που δεν το αποφεύγουν και δεν απομακρύνονται στην παρουσία του.

Tην ιδέα της ενέργειας του libido (λίμπιντο) εισήγαγε για πρώτη φορά ο Ζίγκμουντ Φρόιντ (Sigmund Freud) ως "ιντ". Υπό αυτή την έννοια ανήκει σε κείνη την ψυχολογική φάση κατά την οποία το άτομο αναλαμβάνει διάφορους ρόλους προκειμένου να ζευγαρώσει και να επεκτείνει την αθανασία του[1]. Ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ (Carl Gustav Jung), διευρύνοντας την ιδέα, όρισε το libido ως ελεύθερη δημιουργική ή ψυχική ενέργεια, την οποία πρέπει να χρησιμοποιήσει το άτομο στη διαδικασία της προσωπικής του ανάπτυξης μέσω της εξατομίκευσης.